|
Среда, 2024-04-24, 9:13 AM | |
 E-mail: cotiko@yahoo.com    |
|
 |
შენ შემოხვედი როგორც"Гость" |  |
|
მე შენ მიყვარხარ. მიყვარხარ უფრო მეტად ვიდრე სიტყვებით შეიძლება ამის გამოცემა. მიყვარს ყოველი წვრილმანი, რაც ოდნავ მაინც არის შენთან დაკავშირებული,შენი სანდომიანი ღიმილი, შენი სასიამოვნო ხმის გაგონება, შენი თვალების საოცარი სილამაზე. მე მიყვარს შენი ნაზად შეხება და სითბო, რომელიც შენგან გადმოდის ჩემზე, მე ხომ ყოველთვის ვგრძნობ ამას.
მე მიყვარს შენზე ოცნება, ფიქრი. მიყვარს ყოველი წამი, როდესაც მე შენს გვერდით ვიმყოფები, - ეს ხომ ჩემი ცხოვრების უბედნიერესი წუთებია. და, კიდევ საოცარი რამ ხდება ყოველთვის, როდესაც კი თვალებში გიყურებ: მე ყოველთვის ვიძირები საოცარი სიყვარულის უკიდეგანო მორევში...
* * *
ქარი გადმომძახის გიშრისფერი,
ეს ქარი ნამდვილად შეშლილია! კუბოს იმდენი ამწევი მყავს სიკვდილის სულ არ მეშინია. ღარიბს შევხვდები და გავფითრდები!
ან ეს გაფითრება რისი ბრალია?! კეთილის იმდენი მყოფელი მყავს სიღატაკის სულ არ მეშინია! მტკვარი ჩემსავით აიმღვრევა,
ცხელი მზე შორიდან მათბობს შენ თუ დამაჩოქებ სიყვარულო! სხვა მე ვერაფერი მომერევა! მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ
მ ე ნ ა ტ რ ე ბ ი!!! ჰკივის ჩემში შენი მონატრება, თვალის უპეებს ეხეთქება, ცრემლებად მოგორავს და გულში მეღვენთება........ აი გავიდა ლამაზი ზაფხული, დადგა შემოდგომა და ჩემს სულშიც მოსაღამოვდა, სულ მთლად ჩამობნელდა, განშორების სასტიკმა ქარიშხალმა მოპარული ბედნიერება წარიტაცა და სივრცეში გაქრა......... არაფერი აღარ დარჩა უსაშველო ჩუმი სიცარიელის და მტანჯველი მონატრების გარდა. თვალებ დახუჭული ვზივარ ფანჯარასთან, გავყურებ ჩირაღდანივით განათებულ ღამეულ ქალაქს და ვიხსენებ ჩვენი სიყვარულის ლამაზ ზაფხულს............ ო, რომ იცოდე როგორ მინდა განმეორდეს კვლავ ყელაფერი, ო, რომ იცოდე როგორ მინდა კვლავ გადავხტე ჩვენი სიყვარულის ხიდიდან, ბედნიერების აბობოქრებულ ზღვაში და დაუსრულებლივ ვიცურავო შენთან ერთად ვნების მორევში.............. როგორ მინდა ჩავიძირო შენს ლამაზ თვალებში რომ დამავიწყო ყველა დარდი და მწუხარება........... მენატრები, უზომოდ მენატრები ისე როგორც ყვავილებს მზის თბილი სხივები, ისე როგორც უდაბნოს წვიმის წვეთები, ისე როგორც ღამის მწუხარებაში გაშლილ ვარდს ბულბულის ნაზი სტვენა....... მენატრები....... ისევ ჰკივის ჩემში შენი მონატრება............. ვიცი აღარ დარჩა არაფერი, ვიცი არასოდეს აღარ განმეორდება ბედნიერი წარსული, ვიცი ვეღარ ვიქნებით ერთად, ვეღარ ვიხეტიალებთ ხელჩაკიდებულები ტყის მწვანე ტევრებში, ვეღარ დავითვლით ღამეული თბილისის ლამაზ ცაზე მოკაშკაშე ვარსკვლავებს, ვეღარ ვიძრომიალებთ ნარიყალის იდუმალებით მოცულ ნანგრევებზე, ვეღარ ვისეირნებთ ჩამავალი მზის სხივებით განათებულ კუს ტბაზე ნავით, ვეღარ დავტკბებით ერთმანეთის ალერსით................ ვიცი, მაგრამ გაბზარულ გულში პაწაწინა იმედი ვარსკვლავად ბრწყინავს და მეც გელოდები, გელოდები რომ ოდესმე გაიგონებ ჩემ სასოწარკვეთილ ძახილს და....... მოხვალ..... მოხვალ და ისევ ისე ძველებურად ჩამიკრავ მძლავრ გულ-მკერდში, ძველებური სითბოთი ჩამხედავ ნაღვლიან, მაგრამ სიყვარულით სავსე თვალებით თვალებში, ვნებიანად დამიკოცნი მოლოდინით გათანგულ ბაგეს და თბილი ასე ახლობელი დაძვირფასი ხმით ნაზად მიჩურჩულებ ყურში: "შენ შემოგევლე …"
 "ვერც კი წარმოიდგენ რაოდენ ძლიერია ჩემი სიყვარული შენდამი, ძვირფასო... დამიჯერე, საკუთარ თავს ვეღარ ვცნობ, როდესაც შენს გვერდით ვიმყოფები, როდესაც შენს შეხებას ვგრძნობ, ჩემი გული ფეთქავს ძალუმად და ლამის საგულედან ამოვარდეს... შენ ხომ ყველაზე ძვირფასი არსება ხარ ჩემთვის, ის ერთადერთი, ვისთანაც მინდა გავატარო ჩემი დარჩენილი ცხოვრება... როდესაც რაიმე მიჭირს, ყოველთვის ჩემს გვერდით ხარ, ყოველთვის იმას მეუბნები, რისი მოსმენაც ყველაზე მეტად მსიამოვნებს... შენთან ყოველი განშორება კი ჭკუიდან მშლის, იმავე წამს მინდება ისევ შენთან გავჩნდე. ოჰ, შენ არ იცი რაოდენ დიდ პატივს გცემ, გაფასებ, გენდობი და გაღმერთებ, რაოდენ მოხიბლული ვარ შენით, მე ხომ შენ უზომოდ მიყვარხარ..."
 ***
Sen Svidi feri veRar dagxatavs,
SenTan Fferebi araferia... Sen Tavs ver vandob uniWo mxatvars Sen dedoflobis dido feriav. SenTvis ar kmara pikasos funji arc leonardos niWi ubadlo, Seni mxatvari mxolod erTia Sen mxolod im erT unda umadlo. verc firosmani, verc rafaeli, verc konstantines ferTa morevi. rogor dagxatav aRar kiTxulob?! siyvarulia niWi yoveli, swored am grZnobiT me Sen dagxatav, swored am grZnobas Sengan moveli.
პატარა ფოთოლი
 *** ბევრჯერ მეგონა-მივწვდი სიმშვიდეს-თურმე სიმშვიდე შორს სჩანს საოცრად- განწირულ გემზეც ხომ ელანდებათ- რომ შუა ზღვაში მიწა გამოჩნდა- ძნელდება ბრძოლა-ძალის გამოცდა ჩემსავით ჰკარგავს იმედებს დაღლილს- რამდენ ცრუ ნაპირს უნდა გამოვცდეთ- სანამ მივაღწევთ ნავსადგურს ნამდვილს-
|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
